Misschien herinneren sommigen nog dat eigenwijsje haar laatste legsel buiten had afgelegd, dit was op 15 april :
Precies 43 dagen later werd het vrouwtje totaal onverwacht dood aangetroffen.... dit was de laatste foto van haar .... :
Al snel hoopte ik dat uit haar laatste legsel nog op zijn minst 1 jong geboren werd, maar waar ik voor gevreesd had kwam uit, net als haar voorlaatste legsel bedorven de eieren héél snel (onbevrucht) :
toch waren 2 eieren nog in redelijke staat , deze werden in een afzonderlijk bakje geïsoleerd van de andere eieren, 55 dagen na haar dood is uiteindelijk toch nog een jong geboren:
Na ruim 27 jaar schildpadden houden, waarvan verschillende jaren ook kweken met de dieren kom je wat harder en besef je dat leven en dood nu eenmaal dicht tegen elkaar aanleunen.
Toch kan je een soort band ontwikkelen met bepaalde dieren, en bij
Centrochelys sulcata gaat dit vaak sneller en intenser (bij mij toch) dan bij andere dieren.
Ondanks de honderden dieren die hier reeds geboren werden in de loop der jaren is dit met voorsprong de mooiste geboorte ooit...weinig dieren kunnen je immers nog een nakomeling schenken na hun dood.
Toen ik het diertje vanochtend dus onverwacht aantrof in de incubator werd ik week en kwam alle opgekropte verdriet terug naar boven, blijkbaar was ik er nog niet helemaal overheen...., nooit had ik durven denken dat het verlies van een schildpad zulke emoties kon teweegbrengen.
Het diertje gaat wellicht nooit meer weg, en zal wellicht een van de meest gefotografeerde dieren zijn hier.
Mogelijk ook de mascotte van een droom die ik wil verwezenlijkt zien in de toekomst....
Intussen veertien maanden verder weegt het dier reeds 285g, ondanks in de incubator uitgebroed groeit het vrij mooi op :